شهید

شنبه 18/6/57

صبح نامه‌مان را دادند. رفتیم ستاد، تقسیم کردند. اسم من آخر بود. هر یکی [ را ] نوشتند [ برای ] یکی از گروهان‌ها. من ماندم. می‌خواستند بدهند ستاد که فرمانده آجودانی گفت کدام خط‌تان خوب است. یکی از بچه‌ها که افتاده بود گروهان ایلام، خطش خوب بود. او را ستاد نگه داشتند و ایلام را از اسم او خط زدند و جلوی اسم من نوشتند. بقیه بچه‌ها هم صالح‌آباد و مهران و دهلران و موسیان افتادند و معلوم نیست هیچ‌کدام ماندنی باشیم و باز تقسیم می‌شویم به‌پاسگاه‌ها. عصر مرخصی گرفتیم، رفتیم ناهار خوردیم. رفتیم حمام. ظهر سر ناهار معلوم شد که آن جوانی که مشهدی بود، زرتشتی است. متأسفانه شب قبلش من در یک لیوان با او آب خورده بودم ولی پس از آن احراز کردم. سربازی است و انسان نمی‌داند چه کند و چه خاکی بر سر کند. حال انسان گرفته می‌شود در شهر غربت و حدود 13 ساعت از تهران دور افتادن. باز خودش کمک بزرگی بود از طرف حضرت                [ ولی‌عصر«عج» ] که همین ایلام ماندم. اکثر پاسگاه‌های ایلام آب دارد و قضائی هم هستم و حتی دو سه تا از آن‌ها به کرمانشاه نزدیک‌تر است تا به ایلام. تا که حضرتش، هر چه صلاح ما باشد، پیش آورد و مرا هم رضای مشیت الهی گرداند. ولی هر وقت دوری از تهران و بچه‌ها به‌یادم می‌افتد، داغ می‌شوم و حتی فکر ضعیف رها کردن و رفتن، اما چه می‌شود کرد. ایلام آب و هوایی ملایم دارد. سر راه ایلام، از کرمانشاه، شاه‌آباد [ اسلام‌آباد ] غرب قرار دارد. پس از آن 120 کیلومتر راه است تا ایلام. البته از کرمانشاه تا شاه‌آباد، یک ساعت راه است و راه قصرشیرین هم از آن‌جا جدا می‌شود. از شاه‌آباد به ایلام، راه کوهستانی پر پیچ و خم و پرنشیب و فرازی دارد که این 120 کیلومتر حدود 5/2 ساعت طول می‌کشد و کوه‌های اطراف، تمام پوشیده از تک‌درخت‌ها که چون خیلی زیاد است، سطح آن‌ها پوشیده از درخت می‌نمایاند. سر راه، شهرکی هم بود به‌نام ایوان که آن‌جا هم پاسگاه ژاندارمری دارد ولی از قرار معلوم دیپلمه زیاد دارد.

چون هنوز معلوم نیست چند روز این‌جا ماندنی هستم، نماز را جمع می‌خوانم. موقع تقسیم گفتند چون نگهبان نداریم، فعلاً بمانید ولی قرار شد بچه‌ها نامۀ مرا بدهند فردا بروم گروهان ایلام. گروهان ایلام همان کنار هنگ است.

تلفن کردم خانه. با همه صحبت کردم. همه خوب بودند و خبری نبود.