شهید

پنجشنبه 23/6/57

فعلاً که تپه خرگوشان هستم. صبح تا ساعت ده خوابیدم. صبح‌ها، دو روز است، با آب نسبتاً گرمی که استخر این‌جا دارد، دوش می‌گیرم و خوب است. دیشب باد خوابیده بود و خبری نبود.

ظهر رفتم در حسینیه‌ای که پایین تپه هست، نماز خواندم. ختم کسی بود که جدیداً فوت کرده و قدری ناراحتی را برطرف کرد، این احساس که با مرگ چه خواهم کرد. طرف تا پریروز بهترین خوشی را داشته و زحمت می‌کشیده برای عده‌ای و حالا که مرده، فقط یک مجلس ختم تشریفاتی. مجلسی بود که صاحب عزا با لباس آستین کوتاه و یقۀ باز و بی‌جوراب، ایستاده بود و اصلاً ناراحت به‌نظر نمی‌رسید. مردم هم که می‌آمدند، یک چای می‌خوردند و یک سیگار می‌کشیدند و می‌رفتند. فقط یک نوار قرآن عبدالباسط گذاشته بودند که می‌خواند و هی پشت و رو می‌کردند، خیلی ساده و بی‌روح. جداً انسان هر چه انجام دهد، باید خودش بکند والا هیچ کسی برای انسان کاری انجام نخواهد داد. نسل حاضر برای نسل قبلش هیچ کاری نمی‌کند، وای به‌حال نسل بعدی که برای ما مایه دردسر خواهند بود تا مایه آمرزش.

بعد روزنامه‌ای خریدم و این دفترچه را با یک دفتر نامه. و آمدم و تمام این‌ها را نشستم نوشتم.

یواش یواش سختی خدمت رخ می‌نمایاند. این‌که آموزشی سخت است، تقریباً از لحاظ عملیات درست است ولی چون انسان با بچه‌ها دوست می‌شود، راحت می‌گذرد و زود. ولی در این‌جا، یکنواخت می‌شود و تنهایی و بدون هم‌زبان. یکی هم که دوست می‌شود، مثل آن پسره، غیرمسلمان در می‌آید و کار از بیخ خراب می‌شود. ولی بچه‌هایی که حدود یک سال و نیم خدمت کرده‌اند، می‌گویند پس از عادت به‌محیط، خدمت زود می‌گذرد و راحت می‌شود. ولی فکر می‌کنم، بهترین راه برای استفاده از وقت، همان مطالعه باشد. البته باید قبول کرد که اولش سخت است و احتمال انتقال به تهران هم خیلی سخت است و آن هم حتماً دو سه ماه، به‌فرض درست شدن، وقت می‌خواهد. ولی یک چیز هم هست، اگر وضع انسان درست شود و بتواند دو سه روزی سری به تهران بزند، خیلی خوب می‌شود. باز هم ان‌شاءالله حضرت [ ولی عصر«عج» ] ما را از زیر پرچمش بیرون نکند و بتوانیم به‌نوکری آن جناب ادامه دهیم.

هنوز لباس درست و حسابی ندوخته‌ام و هر که می‌بیند، خنده‌اش می‌گیرد. با کلاه‌ کج و معوج که خود ژاندارمری داده، همه فکر می‌کنند از دورافتاده‌ترین دهات‌های ایران آورده‌اند ما را و قرار شد لباس‌های جدید را بدهم کوچکش کند خیاط هنگ.

شب هم رفتم همان حسینیه. شام می‌دادند ولی من فقط نماز خواندم و آمدم.