شهید

اول جنگ بود. در خوزستان همۀ محورها درگیر جنگ بودند. آقای محسن رضایی، که آن‌ موقع مسئول اطلاعات کل سپاه بود، به‌همراه چند نفر از تهران به اهواز آمدند. یکی از آن‌ها شهید حسن باقری بود. همان روز اول، برخوردهای عجیبی از او می‌دیدیم. با آن ظاهر کم سن‌و‌سال، خیلی زرنگ و تندوتیز نشان می‌داد. برای خود من این‌طور بود، که در همان برخوردهای اول، آدم را به‌طرف خودش جذب می‌کرد.

باوجوداینکه تازه آمده بود و هنوز شاید هیچ تجربه‌ای از جنگ نداشت، لباس عربی می‌پوشید و با بچه‌ها به شناسایی محورها  می‌رفت. اولین کاری که با هدایت حسن به‌طور منظم شروع شد، نوشتن گزارش از جبهه‌ها بود. از نیرو‌هایی که محورها را شناسایی می‌کردند می‌خواست که گزارش بنویسند و این گزارش‌ها را به سپاه اهواز بفرستند. حسن باقری این گزارشات را گرفته، جمع‌بندی می‌کرد و به‌صورت گزارش‌های تدوین‌شده درمی‌آورد. حسن در نظم دادن به کارها واقعاً تخصص خاصی داشت. به‌سرعت اتاقی را در سپاه اهواز شکل داد. چند فایل راه ‌انداخت و یک‌سری از نیروها را سازماندهی و تقسیم‌بندی کرد که همه ناشی از استعداد بسیار بالای او در سازمان‌دهی و راه‌اندازی کارها بود. تامدتی به‌همین منوال گذشت. تااینکه، تشکیلات ادارۀ جنگ از سپاه اهواز به گلف منتقل شد و بعدها ستاد عملیات جنوب نام گرفت.

هستۀ اولیۀ این ستاد حسن بود که با کمک داود کریمی تشکیلات آنجا را راه انداخت. همان ابتدا، به‌خاطر تخصصی که در کار اطلاعات داشت، اولین مسئولیتی که برعهدۀ ایشان گذاشته شد اطلاعات‌عملیات بود. در آن شرایط ابتدای جنگ، هیچ تجربه‌ای در سازمان دادن نبود. اطلاعات‌‌عملیات، یک واحد بسیار مهمی بود ولی آن ‌موقع اصلاً به‌عنوان واحد هم مطرح نبود. ستاد عملیاتی جنوب کم‌کم رشد کرد و توانست کلیۀ محورهای جنوب را به شکل منسجم در بیاورد، که با تلاش‌ و زحمت شهید حسن باقری به‌عنوان یک واحد پرقدرت و مهم در آمد.

در این مدت وضعیتی پیش آمد که به سوسنگرد رفتم. از موقع ورود به سوسنگرد، کم‌و‌بیش به‌جهت کار در ستاد عملیاتی با حسن ارتباط داشتم. از همان زمان، احساس کردم اطلاعات، تجربیات و استعدادی که در رابطه با سازمان‌دهی و شکل دادن به کارها در ایشان نهفته است، بیش از آن چیزی است که ما برحسب ظاهر از او می‌بینیم.