شهید

بهرام محمدی‌فرد:

یک‌بار با افشردی به سنندج رفتیم. می‌خواست با مفتی‌زاده^[1] مصاحبه بکند. سوار یک هواپیمای سی-130 شدیم. مجید حدادعادل^[2] هم همراه ما بود. هواپیما نمی‌توانست بنشیند. دمکرات‌ها و کوموله‌ها فرودگاه را با خمپاره می‌زدند. هواپیما دو سه بار چرخید، می‌خواست برگردد ولی بالاخره به‌سختی نشست. افشردی با یک نفر هماهنگ کرده بود که وقتی پیاده شدیم ما را به خانه مفتی‌زاده ببرد. او با مفتی‌زاده مصاحبه کرد.^[3] تعداد زیادی شهید شده بودند و قرار بود فردای آن روز تشییع بشوند. از خانۀ مفتی‌زاده آمدیم بیرون و با افشردی و مجید حدادعادل توی خیابان قدم می‌زدیم. یادم هست، افشردی می‌گفت: «بهرام، خدا می‌داند کدام یک از این‌هایی که از بغل ما رد می‌شوند، شب‌ها اسلحه دست می‌گیرند و آدم می‌کشند.»

شرایط خطرناکی بود. شب رفتیم صدا و سیمای سنندج. چهار نفر بیشتر نبودند. فقط برنامه‌های تلویزیون سراسری را رله می‌کردند. یک فیلمبردار بود با یک دستیار و یک صدابردار. یک نفر هم مثلاً مجری بود که وسط برنامه‌ها را قطع می‌کرد و می‌نشست یک متنی یا خبری را می‌خواند. فیلمبردار آقای چاقی بود. فردا صبح، آن آقا، من، افشردی و مجید ایستادیم عقب یک وانت که وسط جمعیت تشییع‌کننده حرکت می‌کرد. فیلمبردار فیلم گرفت و من عکس گرفتم. بعد از مراسم رفتیم صدا و سیما. مجری‌ای که متن و خبر می‌خواند، توانایی تدوین خبر و گزارش را نداشت؛ افشردی برایش تدوین کرد. گزارش را نوشت و داد دستش. او هم متن گزارش افشردی را همراه با فیلم و عکس خواند.

ساعت سه نصف شب بود که دمکرات‌ها و کوموله‌ها به صدا و سیما حمله کردند. آن فیلمبردار چاق گفت: «چیز عادی‌ای است، نترسید.»

آن‌ها بیشتر با غیر بومی‌ها کار داشتند و آن فیلم‌بردار بومی بود. گفت: «همین‌‌جا باشید، امن‌تر است.»

نیم ساعتی گذشت و تیراندازی شدت گرفت. آن آقا زنگ زد، تعدادی از پیش‌مرگان مسلمان کُرد آمدند و آن‌ها فرار کردند. صبح برگشتیم.