شهید

همسر:

صبح روز دوم عملیات بود. من در ستاد بودم که غلامحسین زنگ زد. گفت که در گلف جلسه‌ای داریم. پرسیدم: "اوضاع چه‌طوره؟"

گفت: "خوبه، ولی ما خیلی به دعا احتیاج داریم، دعا کنید."

یادم هست، بچه‌ها را جمع کردیم و دعای توسل خواندیم. آن روز دلهره عجیبی داشتم. شب که به خانه رفتم، این دلهره پایانی نداشت و دایم احساس می‌کردم که اتفاق بدی در راه است و این اتفاق متوجه ایشان است. دیدم آرام ندارم؛ بلند شدم و شروع به خواندن نماز کردم. در آن استغاثه‌ها و خلوتم خواسته عجیبی از قلبم گذشت. گفتم خدایا نمی‌خواهم مانع شهادتش بشوم، ولی اگر مقدر است شهادت اتفاق بیفتد، می‌خواهم فرزندی از او داشته باشم، او فرزندش را ببیند، بعد برود. بعد از این حال و دعا، شب از نیمه گذشته بود که خوابم برد.[1] به بچه‌ها سپرده بودم که اگر حسن باقری را آوردند به من خبر بدهند. صبح نماز را خوانده بودم که خانم زهره شهابی، از بچه‌های ستاد، که در هتل نادری بود، به من زنگ زد. هتل نادری از جاهایی بود که تبدیل به بیمارستان شده بود. شهابی فقط گفت: "بیا، آوردنش."

پرسیدم: "خوبه؟"

گفت : "ضربه مغزی شده، نمی‌دانند مغز سالم است یا نه؟"

ماشین نداشتم. پیاده خودم را به نادری رساندم. محمدآقا آن‌جا بود. مرا که دید، راه باز کرد، رفتم بالای سرش و سلام کردم. مرا به اسم صدا کرد. جواب سلامم را که داد مطمئن شدم مغز سالم است؛ خیالم راحت شد. متوجه شدم که تصادف کرده. پیشانی‌اش زخم عمیقی برداشته بود. بعدازظهر گفتند که ایشان باید به اصفهان اعزام بشود. من هر کاری کردم که بتوانم همراهش بروم، بچه‌های فرودگاه نگذاشتند؛ گفتند که یک هواپیمای سی 130 است و فقط مجروح می‌برد. وسیله‌ای نبود. بالاخره یک اتوبوس شب‌رو به مقصد تهران پیدا کردم. اتفاقاً صبح زود که به تهران رسیدم، غلامحسین را از اصفهان به تهران منتقل کرده بودند. به منزل ایشان رفتم و با خانواده ایشان به بیمارستان شریعتی رفتیم. ایشان را زیاد در بیمارستان نگه نداشتند، چون مطمئن شده بودند که به مغز آسیبی نرسیده. حاج‌خانم در منزل خیلی رسیدگی می‌کرد.