شهید

حسین دقیقی^[1]:

نزدیک شروع جنگ، هر دو هفته یک‌بار جلساتی با فرماندهان سپاه‌ در خوزستان داشتیم. ادارۀ جلسات بیشتر با آقای علی شمخانی، فرماندۀ سپاه خوزستان، بود. در این جلسات دربارۀ آخرین وضعیت گروهک‌ها، منافقین، خلق ‌عرب، اقدامات جاسوسی عراق در شهرهای مرزی و تحرکاتی که راجع‌به تأسیسات نفتی انجام می‌دادند، صحبت می‌کردیم. تأسیسات نفتی هدف اصلی برای گروه‌ها بود که ما را از نفت محروم بکنند. آن‌ها تأسیسات نفتی را بین خود تقسیم کرده بودند. مثلاً بهره‌برداری دست منافقین، قسمت ابزار و کامپیوتر صنعت نفت در دست اتحادیه کمونیست‌ها و شبکۀ مخابراتی شرکت نفت در بوشهر، کهکیلویه و بویراحمد و کل استان خوزستان در دست سازمان چریک‌های خلق‌ عرب بود.

روز اول جنگ، یک گروه برای منطقۀ هویزه و شط‌علی^[2] فرستادم. فکر می‌کردم جنگ ظرف دو سه هفته تمام می‌شود. روز سوم، شهید] محمدعلی [جهان‌آرا تماس گرفت، پرسیدم: «قرار نیست جنگ تمام بشود؟»

گفت: «نه بابا، هرچه اسلحه، نفر و مهمات داری بیاور.»

برایم غیر قابل باور بود که جنگ به این بزرگی شروع شده باشد و مهمات نداشته باشیم. بنی‌صدر دستور داده بود که مهمات و سلاح به سپاه ندهند. ما چیزی در برابر عراق نداشتیم. مثلاً در جایی ارتش عراق یک گردان داشت ما سه نفر با یک تیربار جلوی آن‌ها گذاشته بودیم.

روز سوم جنگ، من با نیروهایم به اهواز رفتم. همان روز جلسۀ فرماندهان تشکیل شد و در آن جلسه، آقای شمخانی حسن باقری را معرفی کرد. تصویر ذهنی ما این نبود که جنگ با این گستردگی شروع بشود. فکر می‌کردیم آمریکا و عراق به‌خاطر پشتیبانی از گروهک خلق عرب و تثبیت مواضع آن‌ها حرکت‌های مرزی انجام می‌دهند.

شهید باقری در طول جلسه مسائلی را که گفته شد یادداشت ‌کرد، بعد شروع به تحلیل کرد. مدتی که باقری حرف می‌زد ما فقط نگاه می‌کردیم. ‌گفت: «موضوع عراق موضوعی فراتر از این حد است و عراق قصد اشغال حداقل شهرهای مرزی ما را دارد.»

بعد از آن، همه پذیرفتند که تهدید عراق فراتر از پشتیبانی منافقین است.

من در جلسه به حسن باقری گفتم: «شما برای جلوگیری از پیشروی دشمن چه تدبیری دارید؟ ما باید چه کار کنیم؟ عراقی‌ها دارند می‌آیند.»

یکی از رفقا هم گفت: «قبل از اینکه ما به کربلا برسیم، عراقی‌ها می‌خواهند زودتر از ما به مشهد برسند. دارند می‌آیند و ما هیچ‌چیز در برابرشان نداریم.»

پاسخ حسن باقری این بود که ما باید با انجام عملیات تخریبی و تشکیل خطوط دفاعی در سراسر خوزستان حرکت عراقی‌ها را متوقف کنیم تا یک‌باره نتوانند تمام مناطق را ازدست ما بگیرند. آن‌روز وصیت‌نامه‌‌ای نوشتم که بعدها وقتی آن را مطالعه می‌کردم، می‌دیدم که در آن‌ موقع، صرفاً روحیۀ انتخاب شهادت به‌عنوان یک راهکار اساسی برای یک‌یک بچه‌ها مطرح بود. یعنی در آنجا ما باید شهادت را می‌پذیرفتیم و تا می‌توانستیم در برابر عراقی‌ها خطوط دفاعی تشکیل می‌دادیم. ما آموزشگاهی برای آموزش نیروها نداشتیم، ارتباط مخابراتی در جبهه‌ها نبود و سلاح منظمی در اختیار نداشتیم. اولین نیروی سپاه که در جنوب به خمپاره 120 م‌م مجهز شد ما بودیم. من به اتاق جنگ آبادان رفتم. یک افسر ارتش آنجا بود. عراق داشت آن منطقه را با خمپاره می‌کوبید و این افسر رفته بود زیر میز. من روی میزش یک کاغذی نوشتم که سه قبضه خمپاره به فلانی تحویل بدهید و ایشان همان زیر میز امضاء کرد. وقتی من این سه قبضه خمپاره را به گلف آوردم، دعوایی به‌راه افتاد. یادم است آقای  شمخانی با اصرار یک قبضه از این خمپاره‌ها را از من گرفت و به جبهۀ فارسیات فرستاد. گفت: «آنجا هیچی نیست و باید این را بدهی.»

به‌خاطر رفاقتی که با ایشان داشتم، گفتم: «چشم.»

یادم هست که اولین مین را در جبهۀ دارخوین زیارت کردیم. آن هم در زمانی که یک حیوان روی مین رفت و ما انفجار آن را دیدیم. این مین را به گلف آوردیم و اسمش را گذاشتیم گوشکوب. چون شکل گوشکوب بود. اسم مین گوشکوبی از همان‌ موقع روی آن ماند. همان‌جا آن مین را برای اولین‌بار آموزش دادیم.

شهید باقری اطلاعات‌عملیات را در چنین شرایطی راه انداخته بود. درحالی‌که ما هیچ شبکۀ ارتباطی بیسیمی‌ای بین جبهه‌ها نداشتیم. هیچ‌نوع ارتباط بین رده‌های‌مان برقرار نبود. نیروهایی پراکنده می‌رفتند و در مناطق مختلف دفاع می‌کردند. هیچ‌نوع کنترل و اشرافی در فرماندهی آن نیروها نداشتیم. حسن باقری پیشنهاد می‌داد این نیرو مثلاً به دارخوین برود، این نیرو برود فارسیات، این نیرو برود هور و... تقسیم‌بندی در آن شرایط ذکاوت خیلی بالایی می‌خواست.