شهید

عبدالحسین خضریان:

من در این عملیات فرماندة گردان شهید هاشمی‌نژاد بودم. گردان ما سر جادة آسفالت دهلران عمل می‌کرد. گردان عمار به مسؤولیت آقای صبور در سمت چپ و گردان بلال به مسؤولیت آقای کلولی در سمت راست من بودند. یک گردان هم بچه‌های قم بودند که در تپه‌‌چشمه عمل می‌کردند و آقای حیدری مسؤولش بود. قرارگاه ما با تیپ 21 حمزه ادغام شده بود؛ فرماندة سپاهی، فرماندة نیروهای ارتش هم می‌شد، اگر گردان من 300 نفر بود، 300 ارتشی هم با من بودند. می‌خواستیم به خط بزنیم. آقای آل‌اسحاق‌ـ روحانی گردان‌ـ توی خط، پهلوی من بود. پشت خاکریز، می‌خواستیم از خط رد شویم. فاصلة ما با عراقی‌ها حدود 600، 700 متر بود. همین که آمدند به خط بزنند. به مشکل برخوردند. از یک‌طرف، گردان عمار در سمت چپ مقداری مشکلات داشت؛ در بستر رودخانه بعضی‌ها شهید شده بودند. در سمت راست، در گردان کلولی هم مشکل پیش آمده بود. دیدم وضع خراب است. منور از عقبة عراقی‌ها سر سه‌راهی می‌آمد. آقای علی ‌چنار‌ـ مسؤول بسیج عشایر‌ـ از فرماندهان ‌گردان و آقای ذبیح معاونش بود. آقای آل‌اسحاق با آقای علی چنار رابطة صمیمی داشت. به علی‌ چنار گفتم: "این منورهای سبز را می‌بینی؟"

گفت: "آره."

گفتم: "این منورها را من برای شما می‌زنم."

گفت: "تو کی رسیدی آن‌جا؟"

گفتم: "از آن محور رفتم."

آل‌اسحاق گفت: "دروغ نگو."

گفتم: "تو روحانی هستی و باید در جای خودت صحبت کنی. این‌جا مسؤول عملیات من هستم، در کار من دخالت نکن."

بچه‌ها با حرف من به میدان زدند و خطوط اولیه را گرفتند. علی خبر داد که آقای ذبیح شهید شد. آل‌اسحاق خیلی ذبیح را دوست داشت؛ بر سر خودش می‌زد، گریه می‌کرد و می‌گفت: "خضری جان، مردش کردی، شیرش کردی و او را کشتی."

به حرفش اهمیت ندادم، او را رها کردم و رفتم. تا فردای آن ‌روز، الحمدالله به سه‌راه دهلران رسیدیم و سه‌راه قهوه‌خانه آزاد شد. یکی دو روز آن‌جا ماندیم. بعد داخل شیار روفاییه آمدیم و برای آزادی سایت 4 و 5 و رادار آماده شدیم.

آقای آل‌اسحاق که شب عملیات از من ناراحت شده بود، بعد از دو روز آمد و از من عذرخواهی و تشکر کرد. گفتم: "تنها چاره در آن شب همین بود که دروغ مصلحتی بگویم، وگرنه همگی اسیر می‌شدند و کل عملیات به مشکل می‌خورد."