شهید

عبدالحسین مفید^[1]:

سابقۀ آشنایی من با شهید باقری به اوایل جنگ برمی‌گردد. در آن روزهایی که هیچ تشکلی در نیروهای نظامی نبود، در قرارگاه لشکر 92 زرهی همه‌طور انسان‌ها بودند. افراد ارتشی، مسئولین استانداری خوزستان، برادران سپاه و غیرنظامیانی که علاقه‌مند بودند برای این جنگ خدمت بکنند همه جمع شده بودند. عراق بعد از اینکه ازطریق بستان و از جنوب کرخه‌کور به منطقة سوسنگرد و حمیدیه حمله کرد و توسط نیروهای مردمی و عناصر نظامی و سپاه پس زده شد.  ما نمی‌دانستیم از منطقۀ بستان تا نزدیک حمیدیه در چه وضعیتی هستیم. قرار شد من با یک بالگرد، آخرین وضعیت منطقه را ببینم و آن‌ را ارائه بدهم. موقعی‌که می‌خواستیم پرواز کنیم، دیدم یک جوانی هم می‌خواهد سوار بالگرد شود. تعجب کردم. پیش خود گفتم جوان تو را چه به این کارها. برادر محمد فروزنده که آن ‌موقع معاون آقای[سیدمحمد] غرضی استاندار بود، ایشان را معرفی کرد تا برای شناسایی همراه من باشد. دو بالگرد کبرا هم ما را اسکورت می‌کردند. روی جادۀ حمیدیه‌ـ سوسنگردـ بستان پرواز می‌کردیم. نزدیک چزابه با تیراندازی ضدهوایی عراق مواجه شدیم. خواه‌ ناخواه مجبور شدیم برگردیم و بالگردهای کبرا به مصاف آن‌ها رفتند. هنگام برگشتن از سوسنگرد دیدیم یک کامیون ایفای پر از سرباز، ازسمت جادۀ حمیدیه‌ـ سوسنگرد به‌طرف کرخه‌کور حرکت می‌کند. گفتم: «برادر باقری، این‌ها عراقی هستند، چرا که ما ایفا نداریم. فکر می‌کنم این‌ها جا مانده‌اند.»

گفت: «بنشینیم این‌ها را دستگیر کنیم.»

گفتم: «ما مسلح نیستیم.»

از او اصرار، از من انکار. گفتم: «نمی‌شود که دو نفر به مصاف یک کامیون پر از سرباز مسلح بروند، آن هم سربازان شکست‌خورده‌ای که از اسارت وحشت دارند.»

بنابراین موافقت نکردم، اما او اصرار می‌کرد. گفتم: «به یک شرط می‌نشینیم که دو هلی‌کوپتر کبرا ما را پشتیبانی کنند.»

خلبانان کبرا موافقت نکردند و ما به اجبار برگشتیم. این اولین برخورد من با زنده‌یاد حسن باقری بود که بعدها در قرارگاه‌های آتی همکار ما شد.