شهید

عبدالحمید خاکسار[1]:

اولین‌بار که با او آشنا شدم در جلسة شورای فرماندهی دزفول برای نحوۀ شرکت بسیجی‌های دزفول در عملیات فتح‌المبین بود. من به‌عنوان فرماندة بسیج دزفول شرکت داشتم. آقای محسن رضایی، آقای رشید، آقای حسن باقری، آقای رئوفی و دوستانی از سپاه دزفول حضور داشتند. در آن جلسه دربارة این‌که آیا مردم دزفول را در عملیات شرکت بدهیم یا نه، بحث مفصلی شد. شهر دزفول به ‌خاطر گلوله‌باران و حملات موشکی دشمن شهیدان زیادی داده بود. آقای رضایی و آقای باقری گفتند که با توجه به این‌که بسیجی‌های دزفول انگیزة قوی‌تری برای عملیات دارند، بهتر است که حتماً شرکت بکنند. بعضی معتقد بودند که مردم و نیروهای دزفول به‌خاطر این‌که شهید زیاد داده‌اند، در حمله شرکت نکنند و وقتی عملیات تمام شد، جبهه را بگیرند و پدافندی باشند. حسن باقری تأکید می‌کرد که به‌خاطر روحیة بسیجی‌ها و مردم دزفول، بهتر است که آن‌ها در عملیات آفندی بیایند. پیش‌بینی او کاملاً درست بود و منجر به این شد که بچه‌های دزفول همه در عملیات شرکت کردند. نتیجه این شد که شهر دزفول از زیر موشک‌های صدام نجات پیدا کرد و زمینة آزادسازی بقیة مناطق خوزستان فراهم شد.