شهید

عبدالله الماسی[1]:

سه ماه با حسن باقری در سوسنگرد همسایه بودیم. او به‌همراه نیروهایش یک طرف رودخانه کرخه و ما جلوی رودخانه بودیم. آن طرف رودخانة کرخه، جاده‌ای بود که از روی پل رد می‌شد و به طرف شحیطیه و بستان می‌رفت. پایین جاده را کنده و کانال درست کرده بودند. از آن‌جا رفت‌وآمد داشتیم. این راه ارتباطی را خود حسن طرح‌ریزی کرده و باعث شده بود که جابه‌جایی نیروها به‌راحتی صورت گیرد. از همین راه با هم تبادل اطلاعات می‌کردیم. ما جلوی دشمن بودیم و دشمن ما را از پهلو می‌زد. نیاز مبرم به همکاری و اطلاعات حسن باقری داشتیم. فرکانس‌های بیسیم‌های‌مان را ردوبدل کردیم و دایم با هم در ارتباط بودیم. نتیجۀ آن همکاری‌ها تصرف ارتفاعات الله‌اکبر بود که برای من خاطره‌‌ای از حسن باقری به‌جا گذاشت. الله‌اکبر تنها ارتفاعی است که در خوزستان وجود دارد. دشمن آن‌جا را تصرف کرده بود و همة ما را زیر نظر داشت. آیت‌الله خامنه‌ای روزی به جبهة ما آمدند و با هم به خط رفتیم. دشمن یک گلوله انداخت که نزدیک بود هر دوی ما شهید شویم. خودم را روی ایشان انداختم و به زمین افتادیم. گلوله کنارمان خورد و گردوخاک بلند شد. سپس به سنگرهای دیگر رفتیم و سر زدیم.

حسن باقری یک جوان انقلابی به تمام معنا بود. تظاهر نمی‌کرد و رو راست هر چه را که در توانش داشت برای جنگ گذاشت. نیمه‌شب می‌رفتیم و می‌دیدیم که او هنوز بیدار است و کار می‌کند. طاعات مذهبی‌اش تک بود و از نظر نظامی هم از کسی کم نداشت. دوست داشت فقط یاد بگیرد. هر کسی در جلسه صحبت می‌کرد او تجزیه و تحلیل می‌کرد، یادداشت برمی‌داشت و آن‌ را پرورش می‌داد تا بتواند در نقشه‌های دیگر از این تجربیات استفاده کند.