شهید

علی افشاری^[1]:

ابتدای جنگ، در حال بیرون آمدن از سپاه اهواز بودم که به آقای باقری برخوردم. ایشان به‌همراه دو نفر از تهران آمده بودند. می‌دانستم که او در رابطه با مسائل اطلاعات جنگ آمده است. باهم به داخل سپاه رفتیم. خودم را به او معرفی کردم و گفتم: «کار بنده هم کمابیش همان کاری است که شما در ارتباط با آن آمده‌اید.»

آقای باقری خوشحال شد و بی‌درنگ همان‌جا کار را شروع کردیم. او به‌عنوان مسئول بنده در رابطه با مسائل کاری ‌و جنگ بود. شهید باقری در چند جلسه محورهای کاری و هدفش را بیان کرد. کار ما با جمع‌آوری و تخلیۀ اطلاعات افرادی بومی و محلی شروع شد. آن‌ها از محاصرۀ نیروهای دشمن خارج می‌شدند و خودشان را به یگان‌های خودی معرفی می‌کردند. اطلاعات مورد نیاز حسن باقری شامل محل استقرار و تبادل نیروهای دشمن، تجهیزات و امکانات آن‌ها و شناخت عوامل محلی بود که آیا با دشمن همکاری دارند یا نه؟ حتی نوع لباس افراد عراقی را گزارش می‌کردیم و اسامی آن‌ها را می‌گرفتیم. کار ما 24 ساعته بود. زمانی که اسیران عراقی را می‌آوردند، ابتدا ما آن‌ها را تخلیه اطلاعاتی می‌کردیم. بعد از اینکه بازجویی ما تمام می‌شد، آن‌ها را تحویل دژبان لشکر 92 می‌دادیم. آن‌ موقع بین ما و رکن 2 ارتش یک هماهنگی بود. بعداً دیدیم مسألۀ دیگری آنجا حاکم است، اسرای عراقی را به واحد اطلاعات سپاه می‌آوردیم. این کار از نظر امنیتی درست نبود، به فکر بودیم که جایی را پیدا کنیم. ساختمان دادگاه انقلاب را برای این منظور تحویل گرفتیم.

آقای باقری هروقت نیاز به صحبت با اسرا داشت تلفن می‌کرد و من برای ترجمه به آنجا می‌رفتم. ایشان ابتدا عربی بلد نبود. کم‌کم بعضی جملات و اصطلاحات را یاد گرفت. بعضی مواقع‌ برای کاری بیرون می‌رفتم، وقتی برمی‌گشتم می‌دیدم حسن باقری دست‌وپا شکسته با اسرا صحبت می‌کند. آن‌‌ها هم کاملاً می‌فهمیدند. گفتم: «حاجی داری رو دست ما می‌زنی.»

‌گفت: «یک چیزهایی بلد بودم، پرسیدم ببینم متوجه می‌شوند یا نه.»

روزهای آخر به عربی تکلم می‌کرد. توان خیلی خوبی در یادگیری داشت. وضع جوری شد که حسن باقری با عراقی‌ها به‌خوبی و با لهجۀ عراقی صحبت می‌کرد و خوب تسلط پیدا کرده بود.

هفتۀ دوم جنگ، لشکر 9 زرهی دشمن به‌سمت محور حمیدیه و سوسنگرد حرکت ‌کرد تا سوسنگرد را تصرف کند. نیروهای سپاه، به فرماندهی شهید غیوراصلی به‌همراه چند نفر از برادران هوانیروز، به لشکر 9 زرهی عراق در جادۀ حمیدیه حمله کردند. دشمن از جادۀ حمیدیه و قبل از سوسنگرد، از کرخه‌کور تا بستان و از بستان به‌سمت چزابه عقب رفت، جاده سوسنگردـ اهواز و شهر سوسنگرد آزاد شد. عصر آن روز به منظور شناسایی محور سوسنگرد، بستان و چزابه، به‌همراه غیور‌اصلی و احمد غلامپور با یک جیپ استیشن از اهواز به حمیدیه و سوسنگرد رفتیم. دم غروب رسیدیم. آنجا توی مدرسه‌ای حسن باقری را دیدم.

گفت: «برادر افشاری کجایی؟»

گفتم: «من، امروز با این برادران، برای شناسایی محور سوسنگردـ بستان می‌روم.»

گفت: «نه، بمان. من به شما نیاز دارم.»

گفتم: «چشم.» نگذاشت بروم. از احمد غلامپور و شهید غیور‌اصلی خداحافظی کردم. آن‌ها شب در هوای تاریک و ابری با چراغ خاموش رفتند. همان شب، خودروی آن‌ها با کمپرسی، که با چراغ خاموش از طرف مقابل می‌آمد، تصادف ‌کرد. غیوراصلی در این سانحه شهید ‌شد.