شهید

(اهواز) 15/9/1359

روزها با سرعت می‌گذرد. البته این سرعت در مناطق و لحظه‌های مختلف به‌صورت‌های گوناگون به‌نظر می‌رسد. این روزها، اوضاع جبهه‌ها از دو طرف حالت سکون به‌خود گرفته است. این روشن است که وضع ما نسبت به‌روزهای اول خیلی بهتر شده است.

این قابل بررسی است که علت شکست‌های شدید ارتش در آغاز جنگ چه بوده است. تیپ یک لشکر‌ 92 زرهی در روزهای اول جنگ خسارات زیادی داشت. به‌حدی که اکنون به‌اندازه یک گردان هم نیروی زرهی ندارد. همچنین تیپ‌ 3 [لشکر 92 زرهی] نیز سرنوشتی به‌همین صورت دارد. بدین‌ترتیب از حدود سوم چهارم مهر تلفات تیپ یک و 3 [لشکر 92 زرهی] به‌حداقل ممکن رسیده، زیرا که این دو تیپ کاملاً مواضع دفاعی داشته‌اند. تیپ یک [لشکر 92 زرهی] در دب‌حردان حدود هفت کیلومتر پیشروی لاک‌پشتی در دو ماه داشته است. تیپ‌ 3 [لشکر 92 زرهی] هم یک عقب‌نشینی در تپه‌های الله‌اکبر داشته است.

نیروی زمینی عراق تحرک بسیار زیادی دارد. به‌عنوان نمونه از بغداد تا این‌جا را روی شنی‌هایش آمده است ولی تانک‌های ما طبق گفته مسؤولین ارتش بیش از بیست کیلومتر نمی‌توانند راه بروند. ارتش عراق در مراحل اولیه جنگ ضربه‌های زیادی از حیث بمباران داخلی را تحمل کرد که در تنزل روحیه نیروهایش بسیار [مؤثر بود] و به‌عکس باعث تقویت روحیه نیروهای ما بوده است.

وارد شدن نیروهای مردمی و در رأس آن‌ها سپاه و ارتش اثرات قابل‌توجه‌ای داشته است. تعدادی از پاسداران که آموزش بی.ام.پی‌یک را دیده‌اند، اکنون حدود پنجاه و چند روز است که با تیپ‌ 3 و یک [لشکر 92 زرهی] مشغول خدمت هستند. حتی آرم‌های سپاه خود را نیز کنده‌اند که در راه ایجاد تفاهم و نزدیکی توده‌های ارتش با سپاه مؤثر بوده است. این هماهنگی پس از آزاد شدن سوسنگرد، در مورد تیپ‌ 2 [لشکر 92 زرهی] نیز عمل شده است.

 این هماهنگی روحیه پرسنل ارتش را بالا می‌برد، تا آن‌جا که [ولی‌الله] فلاحی در روز آخر آبان‌ماه درباره دفاع در برابر حمله روز جمعه عراقی‌ها گفت بهتر است تعدادی از برادران همراه تیپ‌ 2 [لشکر 92 زرهی] باشند که خدای نکرده یک وقت تانک‌های ما از زمین بیرون نیایند. بیشتر مواقع پاسداران که فقط به ژـ3 و نارنجک تفنگی مجهز هستند [ادامه یادداشت نیامده است]