شهید

28/3/1361

حرکت به‌طرف بصره

به‌طور کلی این بحث را که آیا حرکت آینده نظامی ما یک حرکت صحیح به‌صرفه اقتصادی، سیاسی، نظامی می‌باشد یا نه، از چند دیدگاه می‌توان بررسی کرد:

1ـ جنبه نظامی: در حال حاضر طول خط پدافندی نیروهای اسلام در مرز حدود نود کیلومتر است. عراق هم سعی دارد با به‌کارگیری موانع طبیعی و مصنوعی، از پیشرفت ایران جلوگیری کند. همین موضوع که عراق با تمام توان به‌دنبال این است که جلوی پیشرفت ایران را سد کند، خود می‌تواند دلیل این موضوع باشد که حرکت حمله آینده به‌لحاظ نظامی، به‌صرفه نیروهای اسلام است. زیرا:

الف‌ـ پدافند آسان‌تر: پدافند در ساحل یک رودخانه هفتصد متری بسیار آسان‌تر از پدافند در زمین عادی و صاف است. به‌خصوص که خط پدافندی ترسیم شده در حمله آینده، وتر دو ضلع پدافندی کنونی خواهد بود که کمتر از دو ضلع می‌باشد. برای پدافند در ساحل رودخانه نیروی کمتری لازم است و می‌توان صرفه‌جویی در نیرو کرد.

ب‌ـ برد توپخانه: در پدافند ترسیم شده در حمله آینده بسیاری از نقاط میهن اسلامی از برد توپخانه دشمن خارج خواهد شد.

ج‌ـ با توجه به‌موانع طبیعی و مصنوعی موجود که در وهله اول، حمله را برای نیروهای خودی مشکل می‌نماید ولی آسیب‌پذیری دشمن نیز در مقابل حمله ما زیاد می‌باشد و ان‌شاء‌الله به‌یاری خداوند متعال انهدام نیروی خوبی از دشمن اسلام خواهد شد.

2ـ جنبه اقتصادی: به هر حال پس از صرفه‌جویی در نیروی پدافند کننده، در اقتصاد نیز صرفه‌جویی خواهد شد، مسأله چندانی نیست. زیرا که طول این مسیر حدود بیست کیلومتر می‌باشد و ما از این نمونه بسیار داشتیم. از سوی دیگر، منطقه دارای دو جاده آسفالته هـویزه‌ـ نشوه و شلمچه‌ـ بصـره نیز می‌باشد. با تکمیل جـاده اتصالی آبادان‌ـ اهواز به‌جاده اهواز‌ـ خونین‌شهر از طریق پل حفار مسایل بسیاری حل خواهد شد و آبادان (انرژی اتمی) تأمین کننده بسیاری از احتیاجات خواهد بود و تازه در پدافند دایمی، ما مشکل اقتصادی پیدا خواهیم کرد. در ادامه نبرد کمک‌های مردمی افزایش چشمگیر پیدا می‌کند. نتیجه آن که از جنبه اقتصادی حرکت آینده به‌ضرر جمهوری اسلامی نمی‌باشد.

3ـ جنبه سیاسی: مهم‌ترین جنبه‌ عملیات آینده، بعد سیاسی آن می‌باشد.

الف‌ـ اشغال نظامی خاک کشور دیگر از دید بین‌المللی: در صورت اشغال خاک عراق از سوی ایران، مجامع امپریالیستی بین‌المللی می‌توانند موضع‌گیری گوناگونی داشته باشند. از جمله:

اولاً: ایران را همانند اسراییل اشغالگر و خطرناک برای اعراب قلمداد کنند، به‌خصوص که انگیزه اسراییل را یک حالت ضدتروریستی قلمداد کنند و انگیزه ایران را صدور انقلاب. ولی لازمه این حالت این است که باید اوّل عمل اسراییل را محکوم کنند و بعد ایران را و این به‌ضرر آن‌ها می‌باشد.

ثانیاً: جو تبلیغاتی وسیع راه بیندازند و از طریق سازمان ملل و امنیت و غیره ما را محکوم کنند و این را خطری برای دوستان آمریکا بشمارند که این چندان خطر‌آفرین نمی‌باشد. همچنین سازمان آزادی‌بخش فلسطین که تأیید زیادی از سوی سازمان‌های بین‌المللی به‌دست آورده بود، این وضعیت را به‌سرش آوردند و اسراییل را هم محکوم کردند ولی به‌ریش همه خندید و به‌اشغال لبنان ادامه دادند.

ب‌ـ تأثیرات سیاسی نسبت به‌مردم عراق. تأثیر بر مردم عراق از سه جنبه می‌تواند باشد:

اولاً: داخل مردم: این تحلیل مرتفع خواهد شد که مردم عراق از ارتش عراق می‌ترسند و می‌گویند ارتش عراق که با صدام نتوانستند مبارزه کنند و ایران که ارتش عراق را نمی‌تواند کاملاً متلاشی کند، چگونه مردم عراق این کار را انجام دهند و مردم قوت می‌گیرند که رفته‌رفته ارتش اسلام قوی شده و ارتش و رژیم بعث عراق رو به‌ضعف می‌گرایند.

ثانیاً: اثر مردم بر رژیم: با رسیدن نیروهای اسلام به‌مرز بین‌المللی، عراق به‌طور طبیعی بنا به‌کیفیت رژیمش تنومه و به‌طور کلی شمال شط‌العرب را تخلیه کرد و فشار مردم تخلیه شده نیز برای عراق مشکل اقتصادی سیاسی است. در صورتی که ما به‌شمال شط‌العرب برسیم، عراق مجبور است برای جلوگیری از شورش در بصره و عدم امکان کنترل، اهالی بصره را کوچ دهند و یک میلیون آواره جنگی برای خودش درست کند. به‌خصوص که مردم این آوارگی را علی‌رغم همه توجیهات، از دست صدام خواهند دید و به‌طور طبیعی می‌گویند صدام چکاره بود که جنگ را شروع کرد و نتوانست ادامه دهد و این بلا را بعد از این همه کشته به‌سر ما آورد. به‌خصوص که ایران به‌علت اعتقاد مکتبی‌اش شهر را نیز نخواهد کوبید.

ثالثاً: اثرات منفی: که صدام عنوان کند دیدید من گفتم ایرانی‌ها قصد اشغال کشور شما را دارند تا وضعیت حکومت خود را تثبیت کنند. یا انگیزه جنگیدن در سربازان خودش را به‌وجود بیاورد. ولی گذشت زمان نشان خواهد داد (و با صداقت ایران در جنگ) این مورد مشکل عمده‌ای برای نیروهای اسلام نخواهد بود.

ج‌‌ـ تأثیرات بر روابط ایران با جبهه پایداری: کشورهای سوریه، الجزایر، لیبی تا کنون واکنش‌های متفاوتی از خود نشان داده‌اند. از جمله موضع سوریه بیشتر به‌سمت مخالفت کشیده می‌شود ولی در سوریه انگیزه سهم داشتن در عراق را هم باید جستجو کرد.