شهید

14/9/1361

جلسه مشترک سپاه و ارتش

سرهنگ [علی صیاد] شیرازی: اهداف عملیات:

الف‌ـ گرفتن عماره و علی‌غربی.

ب‌ـ انهدام دشمن.

راهکارهایی که ارتش رسیده:

راهکار اول: تک به علی‌غربی و تک دیگر از غرب میمه‌ـ عماره. تک به علی‌غربی و سپس تک به حلفاییه و ضمیمه کردن عملیات مخصوص در چهار قرارگاه طرح‌ریزی شده. قرارگاه اول جا‌پا باز می‌کند و سه قرارگاه دیگر دنبال پشتیبان عمل می‌کنند و سه محور از آن عمل می‌کنند. یکی به‌طرف علی‌غربی و دومی به‌طرف عماره و سومی به‌طرف حلفاییه.

محاسن راهکار اول: 1ـ با کم بودن دشمن، نیروهای خودی سریعاً به‌اهداف می‌رسند.

2ـ اثر تبلیغاتی سیاسی در جهان.

معایب: 1ـ انهدام دشمن انجام نمی‌شود.

2ـ عمق زیاد هدف، کمک‌رسانی به‌نیروها را با مشکلات روبه‌رو می‌کند.

3ـ زیاد بودن خط پدافندی در غرب طیب باعث می‌گردد که نیرویی برای انهدام دشمن در شرق طیب نماند.

4ـ نوع زمین به‌گونه‌ای است که در مواقع بارانی حرکات متکی به‌جاده است و زمین باتلاقی است.

راهکار دوم: تک به علی‌غربی و تک به حلفاییه و محاصره عماره.

محاسن: 1ـ محاصره و انهدام دشمن کامل است. هرکجا ما بخواهیم، عمل می‌کنیم.

2ـ با قرارگاه‌های کمتری می‌توان عملیات را اداره کرد.

معایب: باید راه‌های عماره همه بسته شود.

راهکار سوم: محاسن: برای حصول به‌اهداف معین شده، تسهیلات به‌وجود می‌آید.

معایب : 1ـ درگیری خودی با عمده قوا.

2ـ تعداد قرارگاه‌های لازم زیاد و اداره عملیات مشکل است.

راهکار پیشنهادی نزاجا، راهکار دوم است.

در محور عملیات فکه، لازم است که منطقه حمرین و فوقی قبلاً عمل شده باشد.

از ارتش چهار قرارگاه وجود دارد:

1ـ لشکر‌ 77 از فکه.

2ـ لشکر‌ 21 از شمال.

3ـ لشکر‌ 16 پشت سر لشکر‌ 77.

4ـ قرارگاه قائم دنبال لشکر‌ 21.

ضمناً تیپ یک لشکر 81 از غرب به‌جنوب می‌آید.

نیروهایی که در خط می‌مانند، دو تیپ از لشکر‌ 16 و دو تیپ از قرارگاه قائم (پیاده) خواهد بود. اگر سپاه با تیپ‌های تازه تشکیل خط پدافندی را تحویل بگیرد، تیپ‌های ارتش در عمل شرکت می‌کنند. در مجموع 13 تیپ ارتش هستند که 5 تیپ زرهی، 8 تیپ پیاده و تیپ 55 هوابرد که مأموریت ویژه دارد.

البته اگر بسیج سپاه کمک بکند، 10 تا 45 روز دیگر چهل گردان احتیاط پای کار می‌آوریم.

در پاتک به‌منطقه امامزاده عباس، تیپ‌ 10 درست موازی جاده بوده و تیپ 8 لشکر 3 در سمت چپ آن و تیپ‌ 24 روی ارتفاعات 202 در سمت چپ تیپ‌ 8 بوده است. علل شکست این بوده که مقاومت زیاد شده است. علت دیگر، حمله به‌منطقه لشکر یک بوده است. بعد چون اطلاعاتی رسید که حمله سریعی به‌منطقه لشکر یک خواهد شد، به تیپ ما دستور دادند برای آماده‌باش جهت ضدحمله به‌منطقه لشکر یک، از خط دفاعی خود عقب‌نشینی کرده و منطقه را به تیپ‌ 10 واگذار کنیم. پس از آن، وقتی به لشکر یک حمله شد، تیپ‌ 10 نیز اول عقب‌نشینی کرد و به چنانه رفت. سپس تیپ‌ 8 عقب‌نشینی کرد (تیپ‌ 10 و 8 از طریق جاده ابوغریب عقب‌نشینی کرده‌اند).

بعد از عملیات رادار که ساعت شش صبح رادار سقوط کرد، بنابر آن‌چه شنیدیم، تیپ‌ 10 ساعت یازده صبح عقب‌نشینی کرد. پس از آن تیپ‌ 8 عقب‌نشینی کرد. ساعت یک الی دو نیمه‌شب تیپ ما در کنار جاده امامزاده و ده کیلومتری غرب رادار مستقر شد. ساعت 30/4 باخبر شدیم که درگیری شروع شده است. ساعت ده صبح نیز تیپ ما عقب‌نشینی کرد. گفته می‌شد بیشتر کسانی که از رادار فرار می‌کنند، از منطقه شمال رقابیه فرار می‌کنند و کمتر کسی از منطقه جاده رادار به دوسلک فرار می‌کرد.

لشکر 3 در ارتفاعات غرب مقر لشکر یک مستقر شده بود. چون احتمال دور خوردن آن از ناحیه رادار می‌رفت، تیپ‌ 24 را در سمت راست لشکر‌ 3 جهت پوشاندن جناح راست لشکر مستقر کردند (در آموزش و آیین‌نامه عرض جبهه تیپ مکانیزه 5 الی 7 کیلومتر است). چهار کیلومتر عرض جبهه بود.

در سمت راست ما نیز تیپ‌ 17 زرهی مستقر شد و در پشت سر ما تیپ‌ 10 زرهی مستقر گردید، اما از آن‌جا که با فشار کمی تیپ‌ 24 و 17 می‌خواستند فرار کنند، به تیپ‌ 24 دستور داده شد به‌عقب آمده و جناح راست تیپ‌ 10 را به‌موازات جاده آسفالته بپوشاند، تیپ‌ 17 نیز در جنوب جاده آسفالت مستقر شده و دفاع نماید. بعد لشکر 3 عقب‌نشینی کرد.