شهید

27/10/1361

تذکرات برادر محسن [رضایی] در مقر سپاه هفتم

[این قسـمت توسـط غلامعلی رشـید نوشته شده اسـت] 1ـ حتماً قبل از عملیات با مهندسی‌رزمی همراه با سازمان مشخص و گروه‌های تأمین (تیرانداز و آر.پی‌.جی‌زن) مانور داده شود و تمرین کنند. قرار شد بعد از اتمام جاده ذلیجان به‌جنگل امقر این‌ کار صورت گیرد.

2ـ تمام اسلحه‌های ضدتانک را (موتورسوار و آر.پی.جی‌زن، نفربر بی.ام.پی مسلح به موشک مالیوتکا و لندکروزها و ایفاهای تیرباردار) در اکیپ‌های مشخص سازمان دهید تا برای پاکسازی در اطراف جاده اتوبان و در دشت پشت کانال دوم که احیاناً نیروهایی از دشمن باقی می‌ماند، به‌صورت دشت‌بان مأموریت پاکسازی را انجام دهند.

3ـ باز هم روی مسأله مهندسی تأکید کردند و گفتند مهندسی مسأله مهمی است و باید:

الف: راننده‌ها مشخص شوند و توجیه گردند.

ب: گروه‌های تأمین مشخص شود.

ج: هر تیم و یا هر گروه مهندسی باید فرماندهی شجاع داشته باشد.

به‌همان نسبت که روی تصرف پل غزیله و حلفاییه و زدن خاکریز در آن‌جا اهمیت می‌دهید، باید به‌همان اندازه خاکریز جناح راست‌تان را اهمیت دهید. تأمین گروه‌های مهندسی باید به‌شکلی باشد که چهار پنج کیلومتری جلوی وسایل مهندسی ابتدا پاکسازی شود تا تأمین برای زدن خاکریز باشد.

4ـ زرهی.

27/10/1361

جلسه مشترک با ارتش راجع به‌طرح مانور، حاج‌آقا [محمدرضا] فاکر. برقازه (ساعت 30/21)

پس از تلاوت قرآن کریم، سرهنگ [سیدعلی‌اکبر موسوی] قویدل روی نقشه‌ای که فلش کشیده بودند، توضیحات طرح پیشنهادی خودشان را داد:

عملیات دو مرحله‌ای باشد. یک مرحله تا خندقین و گرفتن یک گوشه در چزابه.

در قرارگاه کربلا که دو لشکر (منها) عمل خواهند کرد، هر کدام یک تیپ احتیاط خواهد داشت. در قرارگاه نجف پنج تیپ (یک لشکر و دو تیپ) عمل خواهد کرد. دو تیپ برای عبور از دویرج از پایین به‌بالا در نظر گرفته شده است. در صورتی که در وسط منطقه، دشمن وجود داشته باشد (عکس هوایی) سپاه سوم در وسط عمل خواهد کرد.

محاسن:

1ـ عملیات قابل کنترل است.

2ـ احتیاج کمتری به‌وسایل ترابری و مکانیزه وجود دارد.

3ـ عملیات دو قرارگاه کربلا و نجف به‌هم اتکا ندارند.

4ـ زمان لازم برای تحکیم هدف وجود دارد.

5ـ مشکل معابر با زمان بیشتری حل می‌شود.

6ـ ابهام نیروی دشمن در عمق کمتر خواهد شد.

7ـ آمادرسانی و تخلیه مجروحین راحت‌تر و سریع‌تر است.

8ـ در تمام مراحل نیروی احتیاط خواهیم داشت.

مزیت عملکرد روی فوقی است:

1ـ انهدام نیروی دشمن، با توجه به‌آرایش دشمن (15 گردان مانوری و چهار گردان توپخانه).

2ـ آزاد شدن جاده اصلی فکه.

3ـ برطرف شدن سرکوبی ارتفاعات فوقی به‌جنوب.

سپس صحبت‌هایی در رابطه با طرح ارتش گفته شد و این‌که پدافند در کنار خندقین بدون خاکریز غیرممکن است. همچنین برادر [غلامعلی] رشید گفت به‌علت لو رفتن منطقه [قرارگاه] نجف، مانور قرارگاه نجف تقریباً منتفی می‌باشد.

سپس برادر محسن [رضایی] مقدمه بحث خودمان را که در دیشب نوشته‌ام، گفت.

همچنین پنج تجربه را مطرح کرد. سپس [غلامعلی] رشید طرح سپاه را گفت:

1ـ عمل سپاه 3 و لشکر نصر از طیب‌ـ زبیدات به تلول‌بند و جسر رمیله.

2ـ عمل قرارگاه کربلا و نجف روی منطقه پایین.

راجع به‌محاسن حمله گفت:

1ـ پیدا کردن عقبه بیشتر و قابل پشتیبانی بودن.

2ـ حمله به دو عقبه ‌دشمن.

3ـ محاصره شدن دشمن.

معایب: 1ـ تجزیه شدن نیرو و امکانات خودی (مهندسی و غیره).

2ـ به‌عقب افتادن زمان عملیات.

3ـ امکان عدم الحاق نیروی بالا و پایین.

سرهنگ [عبدالحسین] مفید هم در جلسه بود. صحبت‌های کلی کرد و مانور در جنوب هورالسناف را مطرح کرد که اگر این‌جا عمل شود و به‌طرف عماره برویم، جای پای ما محکم است و کلیه نیروهای دشمن از بین خواهند رفت.

سپس [سیدعلی‌اکبر موسوی] قویدل نظراتش را مطرح کرد که:

1ـ برادر محسن [رضایی] گفتند اگر ما احتیاط دشمن را منهدم کنیم، حل شده ولی ما به‌احتیاط‌های دشمن نزدیک می‌شویم مانند جنوب تلول‌بند.

2ـ خطوط پدافندی بسیار زیاد خواهیم خواست، هشتاد کیلومتر خاکریز.

3ـ اگر عقبه‌ دشمن را بزنیم، خوب است ولی فقط عقبه لشکر 10 تهدید می‌شود و عقبه بقیه نیروهای احتیاط باز خواهد ماند.

4ـ الحاق انجام نخواهد شد.